Abdol Ghader Balouch – عبدالقادر بلوچ

لافارچ پارک در کوکیتلام* درست روبروی داگلاس کالج است. کنار پارک یک دریاچه مصنوعی به شکل مثلث قرار دارد. البته طراح آنقدر هم بی سلیقه نبوده که زوایای شکل مثلثی دریاچه را نوک تیز کند. برعکس چنان انحناء دارند که فقط آدم فضولی مثل من متوجه سه‏گوش بودن دریاچه می‏شود. اصلاً بی‏خود از شکل این دریاچه شروع کردم. شکل ربطی به قضیه ندارد. من غروب‏ها اکثراً برای قدم زدن به این پارک می‏روم. درخت‏های سر به فلک کشیده در عرض دو ضلع دریاچه، گستردگی آسمان، تصاویر افتاده در آب و مرغابی‏هایی که با عجله می‏خواهند شامشان را قبل از تاریکی تکمیل کنند، برای تخیل دنیایی می‏سازند. کنار ضلع سوم راه آسفالته‏ای است برای دونده‏ها و کسانی که قدم می‏زنند. مشرف به همین راه وبه موازاتش بلندی‏ای است که زیر درخت‏های تک و توکش نیمکت‏هایی گذاشته شده. من مشتری یکی از همین نیمکت‏ها هستم. البته همه‏ی هفت، هشت، ده تا نیمکتی که به فاصله از هم قرار دارند در نقاطی با چشم‏انداز عالی گذاشته شده‏اند، ولی من سالهاست روی همین نیمکت می‏نشینم. پارک را مثل همه‏جا شهرداری ساخته اما پول نیمکت‏ها را آدم‏ها پرداخته‏اند. هر کس نیمکت را برای عزیز رفته‏ای خریده. روی هر نیمکت پلاک زیبای مستطیلی‏ای است که اسم شخص و تاریخ تولد و وفاتش نوشته شده. کسی که نیمکت را سفارش داده جمله‏ای هم خطاب به شخص رفته نوشته. نیمکت من برای آقای جیمی براووس تهیه شده. او سال هزار و نهصد و چهل وهشت به دنیا آمده و سال هزار و نهصد و نود و هشت در گذشته. من این چند سال اصلاً توجهی به مرحوم جیمی براووس نکردم. فقط روی نیمکتش نشستم و پشتم را به پلاکی که روی نیمکت بود گذاشتم و غرق تماشای منظره‏ی زیبایی شدم که روبرویم بود. همینجا متوجه شدم دریاچه به شکل مثلث است. همینجا غرق گستردگی آسمان شدم و ساعت‏ها دلتنگی و تنهایی‏ام را با آب‏ها و تصاویری که در آن افتاده بود تقسیم کردم. امروز احساس کردم خدابیامرز جیمی براووس کنارم نشسته. نگاهش کردم. برای اولین بار متوجه شدم چند سالی از من هم جوانتر بوده. شوکه شدم. ناخودآگاه خودم را به لبه‏ی نیمکت خزاندم تا پشتم به پلاکی که روی نیمکت بود نباشد. دلتنگ جیمی شدم. چه اتفاقی می‏توانسته افتاده باشد؟ چه کسی این نیمکت را به یاد او سفارش داده؟ پیغامی را که تهیه کننده نیمکت روی پلاک حک کرده بود خواندم: تو همیشه به یاد خواهی ماند.
به دریاچه خیره شدم. به گستردگی آسمان چشم دوختم. آهسته که کسی متوجه نشود صحبت می‏کنم خطاب به شادروان جیمی گفتم:
آدم خوشبختی هستی. ما را در زمان حیات‏امان فراموش کرده‏اند.

_________________

*شهری است در استان برتیش کلمبیا کانادا

همانطور که مهران و اینجانب و خوانندگان این وبلاگ می‏دانند و بنده هم برای تأکید در قسمت لیبل قید می‏کنم کاریکاتورهای این وبلاگ کار داوطلبانه هنرمندی است گمنام که من هم چون شما فقط او را به نام مهران می‏شناسم. اخیراً می‏بینم دوستانی که به این کاریکانورها لینک می‏دهند می‏نویسند: کاریکاتور از بلوچ. من بسیار بسیار این دوستان را دوست می‏دارم و قصد داشتم مسئله را ندیده بگیرم اما خاک بر سر این وجدان بکنند که زیادی بیدار می‏ماند و آدم را اذیت می‏کند. دوستان گرامی اگر هم نخواستید اسم مهران بینوا را بنویسید لا اقل بنویسید کاریکاتور از وبلاگ بلوچ تا نه سیخ بسوزد و نه کباب و من هم بادی به غبغب سابق که بیماریهای اخیر آبش کرده بیندازم.
بعد از تحریر: در قسمت کامنت‏های بالاترین دیدم که چند نفری شاکی بودند موقع ورود به وبلاگ من به آنها هشدار داده می‏شود که وبلاگ من ویروس دارد. جناب وبمستر دامت افاضاته فرمودند این پیام فقط برای دوستانی فرستاده می‏شود که از گوگل کُرُم استفاده می‏کنند. آنهم به خاطر یک لینک مشکوک بود که توسط وبمستر از لینک‏ها حذف شد و حالا دوستان نباید چنین هشداری دریافت کنند. خداوند در همه زمینه‏ها آدم را صاحب وبمستر بکند و به آنها توفیق و توانایی بدهد تا ویروسهایی را که آدم و دوستانش را اذیت می‏کنند شناسایی و از کار بیندازند.

همانطور که مهران و اینجانب و خوانندگان این وبلاگ می‏دانند و بنده هم برای تأکید در قسمت لیبل قید می‏کنم کاریکاتورهای این وبلاگ کار داوطلبانه هنرمندی است گمنام که من هم چون شما فقط او را به نام مهران می‏شناسم. اخیراً می‏بینم دوستانی که به این کاریکانورها لینک می‏دهند می‏نویسند: کاریکاتور از بلوچ. من بسیار بسیار این دوستان را دوست می‏دارم و قصد داشتم مسئله را ندیده بگیرم اما خاک بر سر این وجدان بکنند که زیادی بیدار می‏ماند و آدم را اذیت می‏کند. دوستان گرامی اگر هم نخواستید اسم مهران بینوا را بنویسید لا اقل بنویسید کاریکاتور از وبلاگ بلوچ تا نه سیخ بسوزد و نه کباب و من هم بادی به غبغب سابق که بیماریهای اخیر آبش کرده بیندازم.
بعد از تحریر: در قسمت کامنت‏های بالاترین دیدم که چند نفری شاکی بودند موقع ورود به وبلاگ من به آنها هشدار داده می‏شود که وبلاگ من ویروس دارد. جناب وبمستر دامت افاضاته فرمودند این پیام فقط برای دوستانی فرستاده می‏شود که از گوگل کُرُم استفاده می‏کنند. آنهم به خاطر یک لینک مشکوک بود که توسط وبمستر از لینک‏ها حذف شد و حالا دوستان نباید چنین هشداری دریافت کنند. خداوند در همه زمینه‏ها آدم را صاحب وبمستر بکند و به آنها توفیق و توانایی بدهد تا ویروسهایی را که آدم و دوستانش را اذیت می‏کنند شناسایی و از کار بیندازند.

در سمت راست، ساختمانی در دور دست بود که آدمهایش خیلی خیلی کوچک به نظر می‏آمدند، اما تقریباً از هر پنجره‏ای سری بیرون بود.

جلوتر در پیاده رو یک خیابان چند نفر که کار تعمیرات می‏کردند با حالتی بهت‏زده به سمت راست اما بالا نگاه می‏کردند و از نیمرخ چهره‏اشان می‏شد متوجه شد که سخت ترسیده یا تعجب کرده‏اند.

درست جلوی جلو، چهار پنج نفر بودند. زنی که چشمهایش از حدقه درآمده بود و یکدستش را روی سرش گذاشته بود کنار مردی ایستاده بود که حالتی نیمه نشسته داشت و دهانش بازمانده بود و با دو دست سرش را گرفته بود.

آقایی که کیف سامسونتی در دست داشت چنان ناگهانی از مسیری که می‏رفت سر و ته کرده بود که کراواتش هنوز در هوا بود. در همان حال که سرش را برگردانده بود در چشمانش وحشت نشسته بود.

زنی کاملاً رویش رابرگردانده بود و با دو دستش انگار به سمت مرد دیگری هجوم می‏برد که یکدستش در هوا بود و دست دیگرش را جلوی دهانش نگاه داشته بود.

سمت چپ هر چند تیره و تار اما مشهود بود که یکی در حال دویدن هست.

زیر عکس نوشته شده بود: یازده سپتامبر دو هزار و یک نیویورک