در جایی دیده بودم که این شیخ بزرگوار مرحوم شدهاند اما انگار بزرگان نمیمیرند هرگز. در آستانهی سی سالگی انقلاب و هفته وحدت به فرمایشات ایشان توجه بفرمایید. از آندسته از دوستان انقلابیای که فکر کردهاند بنده با گوساله خواندن انقلاب توهینی روا داشتهام (واز گوساله محترم) عذر خواهی میکنم.
حکم اعدام وحبس 22 سال براي تعدادي مدرس ديني در بلوچستان
احکام سنگین زندان ، تبعید و شلاق برای ۲۱ نفر از ترکهای سنی آذربایجان غربی
خاتمی چراغ خانه ما بود اما نفت زیادی نداشت.
جایی که لازم بود شعله‌اش بالا برود دود می‌زد و زمانی که لازم بود فتیله‌اش پایین بیاید خاموش می‌شد.
خاتمی چراغ خانه ما بود اما شیشه‌اش زود ترک برداشت و بر قطر دوده‌اش هر لحظه افزوده می‌شد.
خاتمی چراغ خانه ما بود اما نورش آن را روشن نکرد و حشرات موذی را به طرفش کشاند.آری خاتمی چراغ خانه ما بود ولی در اوج ظلمت نفتش تمام شد، فتیله‌اش سوخت و چنان به پت و پت افتاد که همه از خیرچراغ گذشتند و به شمع تن دردادند.
بی شک نام این چراغ خاموش در صفحات سیاه تاریخ خواهد ماند.
خاتمی چراغ خانه ما بود اما نفت زیادی نداشت.
جایی که لازم بود شعله‌اش بالا برود دود می‌زد و زمانی که لازم بود فتیله‌اش پایین بیاید خاموش می‌شد.
خاتمی چراغ خانه ما بود اما شیشه‌اش زود ترک برداشت و بر قطر دوده‌اش هر لحظه افزوده می‌شد.
خاتمی چراغ خانه ما بود اما نورش آن را روشن نکرد و حشرات موذی را به طرفش کشاند.آری خاتمی چراغ خانه ما بود ولی در اوج ظلمت نفتش تمام شد، فتیله‌اش سوخت و چنان به پت و پت افتاد که همه از خیرچراغ گذشتند و به شمع تن دردادند.
بی شک نام این چراغ خاموش در صفحات سیاه تاریخ خواهد ماند.
به مناسبت بیست و دوم بهمن و سی سالگی انقلاب برای شماره مخصوص شهروند ونکوور نوشته شد.
انقلاب که به دنیا آمد حامله بود. جنگ را زایید. کمی بعد شاخ کشید. شانه کشید. طلبکار افتاد به جان ما. خیلیها گم شدند. خیلیها خل و مجنون. دست بعضیها از گلزار خاوران پای خیلیها از کفرآباد آمد بیرون. بت شد امام بتشکن. نه برق مجانی شد نه آب. بهار آزادی شد سراب. درِ فیضیه شکسته شد. کل ایران فیضیه شد. زن چادری شد. مرد ریشی و مکتبی شد. کودکِ بیگناه، برادرِ بسیجی شد. ایران ایران رگبار مسلسلها، گلولهها نصیبِ همه شد. خون شد. خون جنون شد. لالهگون شد. همه چیز سرنگون شد. آزادی و امنیت تموم شد. سوراخ موش هم گرون شد. مردم دلخون بودن. زن و مرد پریشون بودن. از انقلاب مثل سگ پشیمون بودن. سیاسیها حیرون بودن. از خود ایران تا ته جهنم ویلون بودن. همه جا لنگ آب و نون بودن. از زندگی گریزون بودن…
های.
های.
های.
چی بگم…
خلاصه کنم، انقلاب بدی بود. حالا که سی ساله شده تازه مثل گوساله شده.
به مناسبت بیست و دوم بهمن و سی سالگی انقلاب برای شماره مخصوص شهروند ونکوور نوشته شد.
انقلاب که به دنیا آمد حامله بود. جنگ را زایید. کمی بعد شاخ کشید. شانه کشید. طلبکار افتاد به جان ما. خیلیها گم شدند. خیلیها خل و مجنون. دست بعضیها از گلزار خاوران پای خیلیها از کفرآباد آمد بیرون. بت شد امام بتشکن. نه برق مجانی شد نه آب. بهار آزادی شد سراب. درِ فیضیه شکسته شد. کل ایران فیضیه شد. زن چادری شد. مرد ریشی و مکتبی شد. کودکِ بیگناه، برادرِ بسیجی شد. ایران ایران رگبار مسلسلها، گلولهها نصیبِ همه شد. خون شد. خون جنون شد. لالهگون شد. همه چیز سرنگون شد. آزادی و امنیت تموم شد. سوراخ موش هم گرون شد. مردم دلخون بودن. زن و مرد پریشون بودن. از انقلاب مثل سگ پشیمون بودن. سیاسیها حیرون بودن. از خود ایران تا ته جهنم ویلون بودن. همه جا لنگ آب و نون بودن. از زندگی گریزون بودن…
های.
های.
های.
چی بگم…
خلاصه کنم، انقلاب بدی بود. حالا که سی ساله شده تازه مثل گوساله شده.
دکتر خانوادگی من وقتی فشار پایین مرا دید، به تنگی نفس و درد قفسه سینه و بیحسی دست چپم بیشتر توجه نشان داد. در حالی که معرفی نامهام را به اورژانس بیمارستان مینوشت گفت: یا باید به آمبولانس زنگ بزنم یا دوستی، آشنایی ترا برساند. من به دوستم زنگ زدم. آمد و با هم عازم بیمارستان شدیم. آنجا بعد ربع ساعتی مرا به قسمت اورژانس وارد کردند. سالن بزرگی که در آن به وسیله پردههایی که از سقف آویزان بود در دوطرف به موازات هم اتاقهایی با تمام تجهیزات فرم داده بودند. وسط، محوطهای بود که مرکز پرستارها و محل تردد تکنسینهای آزمایشگاه بود. دستگاه فشار خون الکترونیکی و مانیتور ضربان قلب و نبض و اکسیژن را که پرستار به من وصل کرد گفت به زودی دکتر به سراغم خواهد آمد. خواهش کردم دوستم را که در اتاق انتظار مانده اجازه بدهند پیشم بیاید. لحظاتی بعد دوستم داخل شد. از پردهی باز اتاق خودم و پردههای نیمه باز دو اتاق روبرو میتوانستم بیمارانی را که روی تختهای روبرو بودند ببینم. دوستم روی تخت کنارم نشسته بود و ما دنبالهی حرفهایی را که از داخل ماشین آغاز کرده بودیم، از سر گرفتیم. انتقاد از خود و فرهنگ خودمان. نوعی نق زدن. یکی از بیمارانِ اتاقهای روبرو پیرمردی بود که حدود هفتاد سالی داشت. مرخص شده بود و در حال لباس پوشیدن. با صدای بلند حرف می زد و می خندید و سر به سر پرستارها می گذاشت. اما چون دندان نداشت حرفهایش بیشتر خودش را میخنداند. اتاق کناریش مردی بود کرهای. تختش را کمی بالا آورده بودند که رادیو لوژیست با دستگاه سیار بتواند همانجا از قفسه سینهاش عکس بگیرد. چشمهایش بسته بود ، اما با ماهیچههای صورت و چینهای پیشانیاش شکلی از درد را در صورتش درست کرده بود. اکسیژنی که به من وصل کرده بودند کارش را کرده بود. نفسم داشت راحتتر بیرون میآمد. انتقادهای فرهنگی من و دوستم داشت وارد بحث ادبیات و مخصوصاً شعر می‌شد. از اتاق پردهای سمت راست پیره زنی اعتراض داشت که پیراهنهای بیمارستان طرح مزخرفی دارند چون از عقب باز هستند. من هم که یکی از آنها را پوشیده بودم وسط بحث ساختاری شعر داشتم فکر میکردم که با این پیراهن چطوری میشود بلند شد و دستشویی رفت. دوستم از بحث ساختار رسید به میشل فوکو و ساختار شکنی و دوباره برگشت به همان نقهایی که من میزدم از فرهنگ و اداب و رسوم و معتقد بود همهی آنها در شکم ساختار هستند. البته بحث شعریای را هم که داشتیم وارد ساختار کرد و چیزهایی از «سخن» گفت. من داشتم به راحتی نفس میکشیدم. دست چپم از بی حسی بیرون آمده بود. در اتاق پردهای سمت راست بیماری را آوردند که از صدایش نمیشد فهمید مرد است یا زن. پیر است یا جوان. پرستارها و دکتر سئوالاتی میکردند. صدایش شنیده می‌شد اما زبانش مفهوم نبود. در دهنهی اکسژن حرف می‌زد. دوستم گفت منظورش از سخن همان زبان است که نظر فوکو هست. میگفت ساختار با مجموعه فرق میکند. کسی جلوی ساختار بایستد خورد میشود. پیره زن بغل دستی از پرستاری که آمده بود برای آزمایش از او خون بگیرد میپرسید آیا لباسهای بهتری که مثل لباسهای عادی بشود پوشید ندارند. مریضی که زبانش مفهوم نبود ناله میکرد و پرستار شمرده شمرده برایش تو ضیح داد که مقدار بیشتری مورفین به او تزریق خواهد کرد. دو سه تا پرستار پشت پرده اتاق من داشتند از پر رویی سرپرستار غیبت میکردند. یکی دو نفر به عیادت مرد کرهای آمده بودند. او همچنان صورتش پر درد و شاکی و دلخور بود ولی چشمهایش را هنوز باز نمیکرد. من دوباره احساس نفس تنگی میکردم و برایم تعجب آور بود و سئوالی شد که آیا علیرغم وصل بودن اکسیژن آدم میشود که نفس تنگ بشود. دوستم از روان پریشی فوکو و بستری شدنش گفت و قدرت ساختار و ناتوانی ساختار شکن. بعد بحثمان دوباره به شعر برگشت و کارهای بی ارزشی که روی انها ادعای بیخود ساختار شکنی هست و به نوعی همدیگر را تایید کردیم که ایرادی که میگیریم شامل تمام زمینههای هنری میشود.
پرستارهایی که غیبت میکردند ناگهانی پردههای دو اتاق روبروی مرا بستند و یکی پردههای اتاق پیره زن را قبل از اینکه او سئوالش را بتواند مطرح کند بست و به او قول داد پیشش بر خواهد گشت. من و دوستم رسیده بودیم به جایی که بنا شده بود هر دو شعری فیالبداهه بگوییم. پرستار که سرک کشید من نگاهش میکردم اما غرق شعر بودم لبخندش را بعد از آنکه سریع پرده اتاق ما را بست متوجه شدم و لبخند دیر من پشت پرده ماند و او ندیدش. دوستم به همان سرعت شعرش آماده بود:
باید آغاز میشدی
تا در سکوتِ پنهانِ خویش
…………………….. نپوسی
حرفی، حدیثی
……….رازی هویدا کن
به آغازِ تندرستِ خویش
دوستم میگوید اگر ده تا مداد رنگی در جیب بغلت داشته باشی و یکی را بیاوری بیرون یک مداد از جمع مدادها را بیرون آوردهای. مدادهای رنگی مجموعه هستند. شما بیمارها مجموعه هستید…
از اتاق بغل، دکترها و پرستارها رفته بودند. بیمار بی صدا شده بود. صدای بستن زیپی ممتد نشان میداد ساختار بیمارستان مانده اما یکی از بیمارهای مجموعهی بیمارها نتوانسته بود بماند. شعر من در من گریه شد:
درد من نشسته در جانم
درد تو نشسته بر روانم
دکتر که بیاید
……..کدام را دوا میکند؟
دکتر خانوادگی من وقتی فشار پایین مرا دید، به تنگی نفس و درد قفسه سینه و بیحسی دست چپم بیشتر توجه نشان داد. در حالی که معرفی نامهام را به اورژانس بیمارستان مینوشت گفت: یا باید به آمبولانس زنگ بزنم یا دوستی، آشنایی ترا برساند. من به دوستم زنگ زدم. آمد و با هم عازم بیمارستان شدیم. آنجا بعد ربع ساعتی مرا به قسمت اورژانس وارد کردند. سالن بزرگی که در آن به وسیله پردههایی که از سقف آویزان بود در دوطرف به موازات هم اتاقهایی با تمام تجهیزات فرم داده بودند. وسط، محوطهای بود که مرکز پرستارها و محل تردد تکنسینهای آزمایشگاه بود. دستگاه فشار خون الکترونیکی و مانیتور ضربان قلب و نبض و اکسیژن را که پرستار به من وصل کرد گفت به زودی دکتر به سراغم خواهد آمد. خواهش کردم دوستم را که در اتاق انتظار مانده اجازه بدهند پیشم بیاید. لحظاتی بعد دوستم داخل شد. از پردهی باز اتاق خودم و پردههای نیمه باز دو اتاق روبرو میتوانستم بیمارانی را که روی تختهای روبرو بودند ببینم. دوستم روی تخت کنارم نشسته بود و ما دنبالهی حرفهایی را که از داخل ماشین آغاز کرده بودیم، از سر گرفتیم. انتقاد از خود و فرهنگ خودمان. نوعی نق زدن. یکی از بیمارانِ اتاقهای روبرو پیرمردی بود که حدود هفتاد سالی داشت. مرخص شده بود و در حال لباس پوشیدن. با صدای بلند حرف می زد و می خندید و سر به سر پرستارها می گذاشت. اما چون دندان نداشت حرفهایش بیشتر خودش را میخنداند. اتاق کناریش مردی بود کرهای. تختش را کمی بالا آورده بودند که رادیو لوژیست با دستگاه سیار بتواند همانجا از قفسه سینهاش عکس بگیرد. چشمهایش بسته بود ، اما با ماهیچههای صورت و چینهای پیشانیاش شکلی از درد را در صورتش درست کرده بود. اکسیژنی که به من وصل کرده بودند کارش را کرده بود. نفسم داشت راحتتر بیرون میآمد. انتقادهای فرهنگی من و دوستم داشت وارد بحث ادبیات و مخصوصاً شعر می‌شد. از اتاق پردهای سمت راست پیره زنی اعتراض داشت که پیراهنهای بیمارستان طرح مزخرفی دارند چون از عقب باز هستند. من هم که یکی از آنها را پوشیده بودم وسط بحث ساختاری شعر داشتم فکر میکردم که با این پیراهن چطوری میشود بلند شد و دستشویی رفت. دوستم از بحث ساختار رسید به میشل فوکو و ساختار شکنی و دوباره برگشت به همان نقهایی که من میزدم از فرهنگ و اداب و رسوم و معتقد بود همهی آنها در شکم ساختار هستند. البته بحث شعریای را هم که داشتیم وارد ساختار کرد و چیزهایی از «سخن» گفت. من داشتم به راحتی نفس میکشیدم. دست چپم از بی حسی بیرون آمده بود. در اتاق پردهای سمت راست بیماری را آوردند که از صدایش نمیشد فهمید مرد است یا زن. پیر است یا جوان. پرستارها و دکتر سئوالاتی میکردند. صدایش شنیده می‌شد اما زبانش مفهوم نبود. در دهنهی اکسژن حرف می‌زد. دوستم گفت منظورش از سخن همان زبان است که نظر فوکو هست. میگفت ساختار با مجموعه فرق میکند. کسی جلوی ساختار بایستد خورد میشود. پیره زن بغل دستی از پرستاری که آمده بود برای آزمایش از او خون بگیرد میپرسید آیا لباسهای بهتری که مثل لباسهای عادی بشود پوشید ندارند. مریضی که زبانش مفهوم نبود ناله میکرد و پرستار شمرده شمرده برایش تو ضیح داد که مقدار بیشتری مورفین به او تزریق خواهد کرد. دو سه تا پرستار پشت پرده اتاق من داشتند از پر رویی سرپرستار غیبت میکردند. یکی دو نفر به عیادت مرد کرهای آمده بودند. او همچنان صورتش پر درد و شاکی و دلخور بود ولی چشمهایش را هنوز باز نمیکرد. من دوباره احساس نفس تنگی میکردم و برایم تعجب آور بود و سئوالی شد که آیا علیرغم وصل بودن اکسیژن آدم میشود که نفس تنگ بشود. دوستم از روان پریشی فوکو و بستری شدنش گفت و قدرت ساختار و ناتوانی ساختار شکن. بعد بحثمان دوباره به شعر برگشت و کارهای بی ارزشی که روی انها ادعای بیخود ساختار شکنی هست و به نوعی همدیگر را تایید کردیم که ایرادی که میگیریم شامل تمام زمینههای هنری میشود.
پرستارهایی که غیبت میکردند ناگهانی پردههای دو اتاق روبروی مرا بستند و یکی پردههای اتاق پیره زن را قبل از اینکه او سئوالش را بتواند مطرح کند بست و به او قول داد پیشش بر خواهد گشت. من و دوستم رسیده بودیم به جایی که بنا شده بود هر دو شعری فیالبداهه بگوییم. پرستار که سرک کشید من نگاهش میکردم اما غرق شعر بودم لبخندش را بعد از آنکه سریع پرده اتاق ما را بست متوجه شدم و لبخند دیر من پشت پرده ماند و او ندیدش. دوستم به همان سرعت شعرش آماده بود:
باید آغاز میشدی
تا در سکوتِ پنهانِ خویش
…………………….. نپوسی
حرفی، حدیثی
……….رازی هویدا کن
به آغازِ تندرستِ خویش
دوستم میگوید اگر ده تا مداد رنگی در جیب بغلت داشته باشی و یکی را بیاوری بیرون یک مداد از جمع مدادها را بیرون آوردهای. مدادهای رنگی مجموعه هستند. شما بیمارها مجموعه هستید…
از اتاق بغل، دکترها و پرستارها رفته بودند. بیمار بی صدا شده بود. صدای بستن زیپی ممتد نشان میداد ساختار بیمارستان مانده اما یکی از بیمارهای مجموعهی بیمارها نتوانسته بود بماند. شعر من در من گریه شد:
درد من نشسته در جانم
درد تو نشسته بر روانم
دکتر که بیاید
……..کدام را دوا میکند؟
زیتون وصیت کرده که اگر دار فانی را وداع گفت در مرثیهاش طنز بنویسیم. من همین حالا این مهم را انجام میدهم تا اگر عزرائیل قبل از تشریف فرمایی ایشان مرا به خواندن غزل خداحافظی وادار کرد زیتون فکر نکند برای شانه خالی کردن از خواهش او، من از دنیا رفتهام.
هوالباقی
زنده یاد زیتون که همه پیله میکردند بدانند پرورده هست یا نه، پستهایش را بسیار میپروراند. او که خود طنز مینوشت و به روی خود نمیآورد به طنزنویسان محبت خاصی داشت. پستهای او که طولانی بودند چنان خواندنی بودند که احتمال دارد نکیر و منکر هم در حال خواندن یکی از پستهایش بدون سئوال و جواب مهر ورودش به آن دنیا را زده باشند. از آنجاییکه او در زمان حیاتش با اسم مستعار مینوشت و همه جا بود و میدید و دیده نمیشد احتمال آنکه پل صراط را هم بدور از چشم آنانیکه آنرا چون تیغ تیز و چون مو باریک میکنند در حال طی کرده باشد که چون دیوار چین پهن و توریستی شده باشد، هست. اگر وبلاگ او را دنبال کرده باشید متوجه خواهید شد که او در برزخ نخواهد ماند و در مسیرش به بهشت سر راه با دوستان فراوانی که در جهنم دارد به سیاق مهربانی این دنیاییاش خوش و بشی خواهد کرد. با توجه به علاقه فراوان و نظم خاصی که در وبلاگ نویسی داشت هیچ شک نکنید اولین زن وبلاگنویس بهشت بشود.
آیا در بهشت هم ضرورتی خواهد دید که به اسم مستعار بنویسد یا نه سئوالی است آن دنیایی که در این دنیا نمیشود به آن پاسخ داد.
بعد التحریر: زیتون گرامی زنده بمان. قهوههای زیادی هست که خوردن دارد.
زیتون وصیت کرده که اگر دار فانی را وداع گفت در مرثیهاش طنز بنویسیم. من همین حالا این مهم را انجام میدهم تا اگر عزرائیل قبل از تشریف فرمایی ایشان مرا به خواندن غزل خداحافظی وادار کرد زیتون فکر نکند برای شانه خالی کردن از خواهش او، من از دنیا رفتهام.
هوالباقی
زنده یاد زیتون که همه پیله میکردند بدانند پرورده هست یا نه، پستهایش را بسیار میپروراند. او که خود طنز مینوشت و به روی خود نمیآورد به طنزنویسان محبت خاصی داشت. پستهای او که طولانی بودند چنان خواندنی بودند که احتمال دارد نکیر و منکر هم در حال خواندن یکی از پستهایش بدون سئوال و جواب مهر ورودش به آن دنیا را زده باشند. از آنجاییکه او در زمان حیاتش با اسم مستعار مینوشت و همه جا بود و میدید و دیده نمیشد احتمال آنکه پل صراط را هم بدور از چشم آنانیکه آنرا چون تیغ تیز و چون مو باریک میکنند در حال طی کرده باشد که چون دیوار چین پهن و توریستی شده باشد، هست. اگر وبلاگ او را دنبال کرده باشید متوجه خواهید شد که او در برزخ نخواهد ماند و در مسیرش به بهشت سر راه با دوستان فراوانی که در جهنم دارد به سیاق مهربانی این دنیاییاش خوش و بشی خواهد کرد. با توجه به علاقه فراوان و نظم خاصی که در وبلاگ نویسی داشت هیچ شک نکنید اولین زن وبلاگنویس بهشت بشود.
آیا در بهشت هم ضرورتی خواهد دید که به اسم مستعار بنویسد یا نه سئوالی است آن دنیایی که در این دنیا نمیشود به آن پاسخ داد.
بعد التحریر: زیتون گرامی زنده بمان. قهوههای زیادی هست که خوردن دارد.
سی سال قبل در چنین روزی امام خمینی به ایران آمد و ایرانیان خروج خود از ایران را آغاز کردند که تا به امروز همچنان ادامه دارد.
بعد از تحریر: اکثر ایرانیانی که به دلایل زیاد هنوز موفق نشدهاند از ایران خارج شوند و نظام هم هنوز موفق نشده آنها را از رده خارج کند از امروز به مدت ده روز ناگزیرند همراه بسیجیان و سپاهیان پاسدار و طلبه و مدرسین حوزه و فرصت طلبان حرفهای، زجر حضور در دهه فجر را تحمل کنند.
این هم بتِ بت شکن: رونمايي از تنديس امام خميني(ره) درترمينال شماره يك فرودگاه مهرآباد
سی سال قبل در چنین روزی امام خمینی به ایران آمد و ایرانیان خروج خود از ایران را آغاز کردند که تا به امروز همچنان ادامه دارد.
بعد از تحریر: اکثر ایرانیانی که به دلایل زیاد هنوز موفق نشدهاند از ایران خارج شوند و نظام هم هنوز موفق نشده آنها را از رده خارج کند از امروز به مدت ده روز ناگزیرند همراه بسیجیان و سپاهیان پاسدار و طلبه و مدرسین حوزه و فرصت طلبان حرفهای، زجر حضور در دهه فجر را تحمل کنند.
این هم بتِ بت شکن: رونمايي از تنديس امام خميني(ره) درترمينال شماره يك فرودگاه مهرآباد
بعد از اینکه پرزیدنت احمدی نژاد توقعات خود از آمریکا را بیان کرد برای تسریع بهبود روابط دو کشور این نامه را با کمک عمهجان تنظیم و برای امضاء اوباما به وزارت امور خارجه فرستادم:
نامه عذر خواهی آمریکا
با درود به رهبر فقید و فعلی شما بدین وسیله از شما عذر خواهی کرده اعتراف میکنم که کودتای بیست هشت مرداد بر علیه آیتالله کاشانی و روحانیت بود نه مصدق. به همین خاطر در دور دوم ریاست جمهوری پرزیدنت احمدی نژاد وقتی ایشان به نیویورک تشریف آوردند یک دستگاه بولدوزر در اختیارشان قرار داده خواهد شد تا قبر رییس سی. آی. ا و رییس جمهور آنوقت را با خاک یکسان کند. در مورد غنی سازی اورانیوم هم همانطور که فرمودهاید حق مسلم شماست. فرمولی، چیزی در این رابطه لازم داشتید بفرمایید تا در خدمت باشیم. در مورد عراق و افغانستان ما فوراً از آنجا بیرون آمده آقای کرزی و مالکی را اول به خدا بعد به شما میسپاریم. بدون هیچ پیش شرطی حزبالله لبنان و حماس را هم به رسمیت میشناسیم. در مورد اسراییل اگر بزرگواری فرمودید و قبولش کردید که هیچ، نکردید برای پاک کردنش از روی کره زمین در خدمتگزاری حاضریم. بوش را هم میدهیم به شما که هر سال انتفاضه کفش را با او سالگرد بگیرید. اقدام اتحادیه اروپا را که مجاهدین خلق را از لیست تروریستها بیرون آوردند برای ثبات دوستیمان با شما محکوم میکنیم و ضمن نگه داشتن آنها در لیست خودمان شما را از آن لیست بیرون میآوریم. شعار مرگ بر آمریکا را به خاطر احترام به امام راحل به رسمیت میشناسیم و آنرا قانونی اعلام میکنیم. میشل اوباما هم حجاب را زینت زن میداند و یک توپ پرچم آمریکا را خدمتتان میفرستد تا برادران بسیجی در بیست و دوی بهمن آنرا پهن کرده از رویش رژه بروند و در پایان مراسم اقدام به آتش زدن آن بکنند.
با توجه به همهی آنچه گفته شد آیا شما حاضرید با ما مذاکره کنید؟ موضوع مذاکره هم باشد: راه امام و چگونگی انتقال انقلاب به آمریکا.
الاحقرالپرزیدنتها البارکالحسینالاوباما
Activate the Wp-cumulus plugin to see the flash tag clouds!
There is something about me..
