Abdol Ghader Balouch – عبدالقادر بلوچ

جناب مهندس در مقابل سئوال یک دانشجو در مورد هولوکاست چنین فرموده‏اند: نه اسرائیل ملتی دارد که دوست ملت ما باشد نه هولوکاست مسئله ماست.
راست می‏گوید ملت اسرائیل را دیده‏اید با آن دوتا شاخی که وسط سرش دارد! این هم شد ملت. صبحانه و نهار و شام می‏خورد و درد و رنج و بدبختی دارد. مردهایش زن می‏گیرند زنهایش شوهر می‏کنند. تشکیل خانواده می‏دهند بچه دارند. تلاش می‏کنند. در مرگ عزیزان خود اندوهگین می‏شوند. در تلاشند که لقمه نانی به دست بیاورند. هیچ چیزشان مثل یک ملت نیست. این ملت چه دارد که دوست ملت شریف ما بشود؟ هولوکاست هم که اگر مسئله ما بود ما هر سال سمینار هولوکاست راه می‏انداختیم؟ اصلاً مسئله ما نیست برای همین ما داریم به جهان می‏گوییم که دروغ است.
حیف از این مهندس که نظام بیست سال او را در آب نمک خوابانده بود. با اینکه ماهی دودیست اما ماشاء‏الله مثل ماهی تازه از زیر هر سئوالی لیز می‏خورد و مهندس باقی می‏ماند.

عیسی بن زاید آل نهیان برادر ولیعهد امارات قسمتی از فرعونیتش برملا شده. خودتان ببینید که چه به روز بخت برگشته‏ای می‏آورد که به امید نان و نامی دور و برش بوده یا بخت بد گرفتارش کرده. منطقه پر است از این جانورها. هم خودش می‏ماند هم برادرش اسم و رسم و پول است که می‏پوشاند این جنایات را. جالب است خلیج فارس را هم عربی می‏خواهند و دنبال تنبان و ابو موسی هم هستند.

بدون شک کسانی که دست به جنایات کور می‏زنند و مرگ دسته جمعی مردم بیگناه را فتوا می‏دهند یا همراهی و همکاری می‏کنند و به اجرا می‏رسانند یا از آن شاد می‏شوند جاهلان بی درک و احساسی هستند که برای بشریت خطرناکند. دولت ایران هم که می‏داند کشور عراق توانایی بر قراری امنیت را ندارد با دادن اجازه سفر مسئول درد و رنجی است که بر این هموطنان ما می‏رود و رفته است. با قاطعیت این عمل را محکوم و برای هموطنانم روزهایی بهتر از این و مسئولانی لایقتر و کاردانتر آرزو می‏کنم.

غلامعلی حداد عادل گفت: سعدی آنقدر شخصیت بزرگی داشته که چهار خیابان در پاریس به نام وی است و حتی نام یکی از روسای جمهور فرانسه نیز سعدی بوده است. او توضیحاتی هم در اینمورد داده که چرا نام رئیس جمهور فرانسه سعدی بوده اما در مورد اینکه چرا نام خودش غلامعلی است توصیحی نداد و بدتر از این هیچ اشاره‏ای به نامهای روسای جمهور ایران که ابوالحسن و محمدعلی و سیدعلی و اکبر و سید محمد و محمود بوده‏اند نکرد.
حداقل من توقع دارم حضرات خالد اسلامبولی و بابی ساندز و عماد مغنیه که ما خیابانهایی به نامشان کرده‏ایم در آن دنیا خدمت شیخ اجل سعدی برسند و به او بگویند غلامعلی خیلی به ایشان اظهار ارادت کرده است.

جناب مهندس در مقابل سئوال یک دانشجو در مورد هولوکاست چنین فرموده‏اند: نه اسرائیل ملتی دارد که دوست ملت ما باشد نه هولوکاست مسئله ماست.
راست می‏گوید ملت اسرائیل را دیده‏اید با آن دوتا شاخی که وسط سرش دارد! این هم شد ملت. صبحانه و نهار و شام می‏خورد و درد و رنج و بدبختی دارد. مردهایش زن می‏گیرند زنهایش شوهر می‏کنند. تشکیل خانواده می‏دهند بچه دارند. تلاش می‏کنند. در مرگ عزیزان خود اندوهگین می‏شوند. در تلاشند که لقمه نانی به دست بیاورند. هیچ چیزشان مثل یک ملت نیست. این ملت چه دارد که دوست ملت شریف ما بشود؟ هولوکاست هم که اگر مسئله ما بود ما هر سال سمینار هولوکاست راه می‏انداختیم؟ اصلاً مسئله ما نیست برای همین ما داریم به جهان می‏گوییم که دروغ است.
حیف از این مهندس که نظام بیست سال او را در آب نمک خوابانده بود. با اینکه ماهی دودیست اما ماشاء‏الله مثل ماهی تازه از زیر هر سئوالی لیز می‏خورد و مهندس باقی می‏ماند.

عیسی بن زاید آل نهیان برادر ولیعهد امارات قسمتی از فرعونیتش برملا شده. خودتان ببینید که چه به روز بخت برگشته‏ای می‏آورد که به امید نان و نامی دور و برش بوده یا بخت بد گرفتارش کرده. منطقه پر است از این جانورها. هم خودش می‏ماند هم برادرش اسم و رسم و پول است که می‏پوشاند این جنایات را. جالب است خلیج فارس را هم عربی می‏خواهند و دنبال تنبان و ابو موسی هم هستند.

بدون شک کسانی که دست به جنایات کور می‏زنند و مرگ دسته جمعی مردم بیگناه را فتوا می‏دهند یا همراهی و همکاری می‏کنند و به اجرا می‏رسانند یا از آن شاد می‏شوند جاهلان بی درک و احساسی هستند که برای بشریت خطرناکند. دولت ایران هم که می‏داند کشور عراق توانایی بر قراری امنیت را ندارد با دادن اجازه سفر مسئول درد و رنجی است که بر این هموطنان ما می‏رود و رفته است. با قاطعیت این عمل را محکوم و برای هموطنانم روزهایی بهتر از این و مسئولانی لایقتر و کاردانتر آرزو می‏کنم.

کار صندوقداری آنهم در فروشگاه زنجیره‌ای که سرتاسر قاره آمریکا شعبه دارد گیر هرکسی نمی‌آید. دوره‌ای دارد. امتحانی می‌گیرند و بعد اولین هفته‌ی کار آزمایشی شروع می‌شود. حسنی که دوره دیدن دارد این است که آدم از قوانین نا نوشته هم مطلع می‌شود. من که عازم اولین روز کار آزمایشی‌ام بودم می‌دانستم که دقیقاً رفتار و حرکاتم زیر ذره‌بین است و تأثیر به سزایی در ساعات کاری‌ام در هفته‌های آینده خواهد داشت. به نظر هم کاملاً درست می‏آید. صاحب کار چه کل تقیِ بقال چه صاحبانِ کمپانی‌های بزرگ همه پول که می‌دهند می‌خواهند کارشان انجام بشود.
مشتری‌ها صف کشیده بودند. من با هر کدامشان چنان چاق سلامتی می‌کردم که انگار ابوی و والده‌ام از ایران آمده‌اند. دندانهایم را علاوه بر مسواک با خاکه ذغال برق انداخته بودم و درلبخند زدن نه تنها از خست حذر می‌کردم بلکه دست و دلبازانه دهانم را تا هویدا شدن هر سی و یک دندانم باز می‌کردم. آن یکی دندانم که افتاده بود با نبودش هم عرض ادب می‌کرد. در همان یکساعت اول احساس کردم کس یا کسانی را که احتمالاً با دوربین مخفی زیر نظرم دارند تحت تأثیر قرار داده‌ام، چه از لحاظ سرعت چه از لحاظ خوش اخلاقی و خنده رویی. وسط ساعت دوم مغازه روی روالش افتاده بود و مشتری‌ها فوج فوج وارد می‌شدند و چون سرعت صفی را که من سرویس می‌دادم ملاحظه می‌کردند به این صف می‌پیوستند. جمعیتی جمع شده بود. اول از استقبال خوشحال بودم ولی یکهو فکر کردم ممکن است درازی صف را بگذارند به حساب کند کاری من. سرعتم را افزایش دادم. با دودست، بازو، چانه و هر عضوی که می‌شد به کار گرفت جنسها را جابجا ومشتری‌ها را راه می انداختم. کدهای زیادی بود که خوشبختانه موردی پیش نمی‌آمد یکی فراموش شود. همین که این از ذهنم گذشت نوبت به زنی رسید که کنجد خریده بود. کد کنجد را فراموش کرده بودم. اعصابم بهم ریخت. آموزش دیده بودیم، گفته بودند چه بسا بازرسی در نقش یک مشتری ساده بیاید و رفتار شما را مطالعه کند. به آن خانم که با دو قورت نیم باقی بودنش شکی باقی نمی‌گذاشت که بازرس باشد لبخندی استثنایی تحویل دادم. اخمهایش را در هم کشید. بیشتر عصبی شدم ولی خونسردیم را حفظ کردم. یادمان داده بودند، گوشی را برداشتم تا از طریق بلند گو متصدی کنترل قیمتها را صدا بزنم. به آن راحتی که فکر می‌کردم نبود. همه‌ی صف با اخمهای تو هم رفته و شاکی از انتظار چشم به دهان من دوخته بود. زن به بغل دستی‌اش چیزی گفت و هر دو خندیدند. ته صف دو نفر به هم نگاه کردند و برای هم سر نارضایتی تکان دادند. صندوقدار دیگری به دادم رسید. کد کنجدها را زدم و ازشر بازرس خلاص شدم. احساس ادرار شدیدی به من دست داده بود. شدت ادرار به ثانیه شمار گره خورده بود و ثانیه‌ای افزایش پیدا می‌کرد. قدرتی را که بتوانم احوالپرسی را به همان گرمی ادامه دهم از دست داده بودم. ده دقیقه‌ای بعد حتی توان اینکه نیشم را الکی باز کنم نداشتم. پیشانی‌ام عرق کرده بود و مواظب بودم مشتری‌ها متوجه عرق کف دستهایم نشوند. به بیمه‌ای فکر می کردم که بعد از شیش ماه کار کردن نصیبم می‌شد. به خودم نهیب می زدم. دوربینها و مأموران کنترل را به خاطر می‌آوردم اما فشار ادرار بازرس سرش نمی‌شد و جز آمدن چیز دیگری نمی فهمید.
یواش یواش کار به جایی رسید که مشتریها با کنایه و متلک شروع کردند سلام دادن و حالم را پرسیدن! حتی دادن جوابشان از توانم خارج شده بود. برای یک آن شاید یک هزارم ثانیه چشمهایم برقی زد. ضربان قلبم بالا رفت. دستهایم ایستاد. سردم شد. عرق کف دستهایم بخار شد و ادرارم با چنان فشاری بیرون آمد که تمام کمپانی نمی‌توانست جلویش را بگیرد. در جا به پایین کراواتم نگاه کردم، شلوار فرم، سیاه بود و هیچ چیز را نشان نمی‌داد. آب موقعیت نشناس عزم کفشهایم را کرده بود. لحظاتی بعد چاق سلامتی های کذایی من شروع شد. همه‌ی کدهای دنیا در ذهنم بشکن می‌زدند. نیشهایم چنان باز بود که همه به وجد می‌آمدند.

تستی بود که در دو روز انجام شد. روز اول با تزریق ماده‏ای زرد رنگ که کلید پمپ آن زیر نظر دکتر زده می‏شد به صورت مصنوعی مرا به مرحله خستگی و استرس بردند (اگر درست گفته باشم) بعد از تزریق چهار و نیم دقیقه حالم به شدت خراب شد. نفس تنگی و خفگی و درد در تمام قسمت چپ بدن. پرستارها و دکتر قیافه‏اشان از نظرم محو شد اما انگار پاسخ آنها را می‏دادم. تزریق دوباره سوزنی توسط دکتر و صدایش که از من می‏خواست مرتب نفس عمیق بکشم خیلی زود مرا به حالت عادی برگرداند. روز دوم با تزریق رادیو اکتیو ضعیف (باز هم اگر درست گفته باشم) مدت چهل و پنج دقیقه داخل آن دستگاه استوانه‏ای بودم که گاهی دستگاه می‏چرخید و گاهی من. در پایان کارتی دادند با تمام مشخصات من که اگر در فرودگاهی یا سر مرز در بنده رادیو اکتیو دیدند همانا بدانند هسته‏ای شدم اما غنی نشدم و ربطی به البرادعی و ایران و آژانس ندارد بلکه بیمارستان عمداً مرا به آن بلا که در آن نعمتی است دچار فرموده. در حال حاضر نه آنکه کبکم خروس بخواند اما نفسی در بدن جاری و به دعاگویی مشغولم و از اینکه بیمار من بیشتر از سالم من مورد توجه و تشویق دوستان قرار گرفته و کامنت گرفته ممنونم. نتیجه این آزمایشات یک هفته دیگر مشخص خواهد شد. و آنگاه معلوم خواهد شد که بای پس لازم هست یا خیر. تا آن زمان و تا زمانی که نفسی در بدن جاریست در خدمت شما و نظام هستم.

کار صندوقداری آنهم در فروشگاه زنجیره‌ای که سرتاسر قاره آمریکا شعبه دارد گیر هرکسی نمی‌آید. دوره‌ای دارد. امتحانی می‌گیرند و بعد اولین هفته‌ی کار آزمایشی شروع می‌شود. حسنی که دوره دیدن دارد این است که آدم از قوانین نا نوشته هم مطلع می‌شود. من که عازم اولین روز کار آزمایشی‌ام بودم می‌دانستم که دقیقاً رفتار و حرکاتم زیر ذره‌بین است و تأثیر به سزایی در ساعات کاری‌ام در هفته‌های آینده خواهد داشت. به نظر هم کاملاً درست می‏آید. صاحب کار چه کل تقیِ بقال چه صاحبانِ کمپانی‌های بزرگ همه پول که می‌دهند می‌خواهند کارشان انجام بشود.
مشتری‌ها صف کشیده بودند. من با هر کدامشان چنان چاق سلامتی می‌کردم که انگار ابوی و والده‌ام از ایران آمده‌اند. دندانهایم را علاوه بر مسواک با خاکه ذغال برق انداخته بودم و درلبخند زدن نه تنها از خست حذر می‌کردم بلکه دست و دلبازانه دهانم را تا هویدا شدن هر سی و یک دندانم باز می‌کردم. آن یکی دندانم که افتاده بود با نبودش هم عرض ادب می‌کرد. در همان یکساعت اول احساس کردم کس یا کسانی را که احتمالاً با دوربین مخفی زیر نظرم دارند تحت تأثیر قرار داده‌ام، چه از لحاظ سرعت چه از لحاظ خوش اخلاقی و خنده رویی. وسط ساعت دوم مغازه روی روالش افتاده بود و مشتری‌ها فوج فوج وارد می‌شدند و چون سرعت صفی را که من سرویس می‌دادم ملاحظه می‌کردند به این صف می‌پیوستند. جمعیتی جمع شده بود. اول از استقبال خوشحال بودم ولی یکهو فکر کردم ممکن است درازی صف را بگذارند به حساب کند کاری من. سرعتم را افزایش دادم. با دودست، بازو، چانه و هر عضوی که می‌شد به کار گرفت جنسها را جابجا ومشتری‌ها را راه می انداختم. کدهای زیادی بود که خوشبختانه موردی پیش نمی‌آمد یکی فراموش شود. همین که این از ذهنم گذشت نوبت به زنی رسید که کنجد خریده بود. کد کنجد را فراموش کرده بودم. اعصابم بهم ریخت. آموزش دیده بودیم، گفته بودند چه بسا بازرسی در نقش یک مشتری ساده بیاید و رفتار شما را مطالعه کند. به آن خانم که با دو قورت نیم باقی بودنش شکی باقی نمی‌گذاشت که بازرس باشد لبخندی استثنایی تحویل دادم. اخمهایش را در هم کشید. بیشتر عصبی شدم ولی خونسردیم را حفظ کردم. یادمان داده بودند، گوشی را برداشتم تا از طریق بلند گو متصدی کنترل قیمتها را صدا بزنم. به آن راحتی که فکر می‌کردم نبود. همه‌ی صف با اخمهای تو هم رفته و شاکی از انتظار چشم به دهان من دوخته بود. زن به بغل دستی‌اش چیزی گفت و هر دو خندیدند. ته صف دو نفر به هم نگاه کردند و برای هم سر نارضایتی تکان دادند. صندوقدار دیگری به دادم رسید. کد کنجدها را زدم و ازشر بازرس خلاص شدم. احساس ادرار شدیدی به من دست داده بود. شدت ادرار به ثانیه شمار گره خورده بود و ثانیه‌ای افزایش پیدا می‌کرد. قدرتی را که بتوانم احوالپرسی را به همان گرمی ادامه دهم از دست داده بودم. ده دقیقه‌ای بعد حتی توان اینکه نیشم را الکی باز کنم نداشتم. پیشانی‌ام عرق کرده بود و مواظب بودم مشتری‌ها متوجه عرق کف دستهایم نشوند. به بیمه‌ای فکر می کردم که بعد از شیش ماه کار کردن نصیبم می‌شد. به خودم نهیب می زدم. دوربینها و مأموران کنترل را به خاطر می‌آوردم اما فشار ادرار بازرس سرش نمی‌شد و جز آمدن چیز دیگری نمی فهمید.
یواش یواش کار به جایی رسید که مشتریها با کنایه و متلک شروع کردند سلام دادن و حالم را پرسیدن! حتی دادن جوابشان از توانم خارج شده بود. برای یک آن شاید یک هزارم ثانیه چشمهایم برقی زد. ضربان قلبم بالا رفت. دستهایم ایستاد. سردم شد. عرق کف دستهایم بخار شد و ادرارم با چنان فشاری بیرون آمد که تمام کمپانی نمی‌توانست جلویش را بگیرد. در جا به پایین کراواتم نگاه کردم، شلوار فرم، سیاه بود و هیچ چیز را نشان نمی‌داد. آب موقعیت نشناس عزم کفشهایم را کرده بود. لحظاتی بعد چاق سلامتی های کذایی من شروع شد. همه‌ی کدهای دنیا در ذهنم بشکن می‌زدند. نیشهایم چنان باز بود که همه به وجد می‌آمدند.