جناب باراک اوباما رئیس جمهور محترم آمریکا
از مشاوران ادبی شما و خود شما متشکرم که سیمین زرین ما را دیدید و شعر پر مفهوماش را جهانی کردید.
همانطور که میدانید ما هنوز دوقورت نیم از شما طلبکاریم، اما شما فقط نوروز تا نوروز لطفاتان، آنهم لطفِ نطقیاتان، شامل حال ما میشود.
نه که ناشکر باشیم اما جسارتاً با هزاردرد بی درمان فکر میکنید نطق شما برای کسی هم تنبانی بشود؟
البته موقع عید و دید و بازدید و روبوسی و مبارک باد گفتن، جای مطرح کردن دلتنگیها نیست.
من هم صورت ماه شمارا میبوسم و عید تان هم مبارک و کاش بچهها را میآوردین عیدی ناقابلی بهشان میدادم. به خانم سلام برسانید.
میدانم شما مسئول تنبان درست کردن برا کسی نیستید اما جسارت نباشد دولتهایتان سابقهی خشتک کشی دارند. برای همین ممکن است، من که نه اما خیلیها توقع داشته باشند شما در طول سال هم حواستان به این غولهای بی شاخ و دمبی که ما را بی محاکمه میکُشند، باشد.
وقتی دویست نفر را در یکی دوماه اعدام میکنند و سیمین، پردر میشود و از درد فریاد میزند، اگر فریاداش را جهانی بکنید، بعد خواهید دید ما رویتان نفت میریزیم! و ابداً اشارهای هم به طلبامان نخواهیم کرد.
البته که میدانم شما نصف نفت جهان را دارید و نفت قابل شما را ندارد و حالتان از نفت به هم میخورد، اما چه کند بیچاره کشور نفتخیز که جز این ندارد تحفهای.
