یک طرف ملتی است که هزاران سال ماندهاست و خم به ابرو نیاورده، طرف دیگردستهای است که بی محابا آدم میکشد و خم به ابرو نمیآورد.
به حرمت افسران عالیرتبه ارتش که بی دفاع آنها را به گلوله بستید؛
به حرمت آنانی که با ماشینهای حمل گوشت به خاوران بردید و در گورهای دسته جمعی چال کردید،
به حرمت کردستان و ترکمن صحرا و بلوچستان و آذربایجان و خوزستان که با تهمتهای ناروا آنها را قلع و قمع کردید،
به حرمت یک میلیون نفر انسانی که در جنگ عراق روی مینها فرستادید،
به حرمت شاپور بختیار و فرخزاد و… که قصابیاشان کردید،
به حرمت سعیدی سیرجانی،
به حرمت فروهرها،
به حرمت مختاری و پوینده و اهل قلم، که گردن و قلماشان را شکستید،
به حرمت یعقوب مهرنهاد،
به حرمت زهرا کاظمی و زهرا بنی یعقوب
به حرمت دانشجویانی که از بلندی پرتاشان کردید و به حضرت زهرا تقدیماشان کردید،
به حرمت ندا و سهراب،
به حرمت فرزاد کمانگر و علی صارمی و جعفر کاظمی و محمد علی حاج آقایی…
به حرمت مردان و زنانی که برای زهر چشم گرفتن از ما اعداماشان کردید،
به حرمت وبلاگنویسانی که کشتید،
به حرمت مردان و زنانی که برای چند روز بقای ولایت فقیه به آنها تجاوز کردید،
به حرمت دراویش، مسیحیان، یهودیان، بهائیان، زرتشتیان، سنیها و شیعیان و مراجع تقلید که به آنها بی حرمتی و درد و رنج و مرگ تحمیل کردید،
به حرمت زندان و شکنجهگاه وقبرستانی به نام ایران،
روز سرنگونیاتان، روز عشق ما باد
