چُنتی پیش، واجه رئیس جمهورا وتی چارده مشاورا را شه کارا بی کاری کرت. به منی نظرا خوبین کارِای کرت. مردم وقتِ چیزِ را لازُم نداریت په چِی بداریتی؟ ملکِ خرچ همیرنگ بالا رونت. کابینه هم بیخود و طاغوتیان چیزِانت. وزیر واقعاً چه حبرِ؟ واقعاً ما به اسلامیان مملکتِ تها به وزیر و مشاورا احتیاج دارن؟ مگر ما کافرن که «شاورهم فیالامر» داشته بَیَن؟ پس چیرِین امام و آیی بر حکِین نماینده چکارهانت؟
اگه ما بلُٹن بری چِررِکِین شهِ زمانِ و ٹنی ملکانی کاران بچسپان مِی جِندِی رسم و ربیدگ کجا رُت؟
هاتون و واجهانی که به در کنگا مشاور و وزیرانی بِرَشانانت وت رئیس جمهور نبوتگانت که هیچی بلکه پکرشَ کُرته که رئیس جمهورا گچینَ کنانت! پِکرِی بکنت که مردمانی گچین و اراده الله تبارک و تعالایی گچین و مشیت دیما بِلَنت! مگه کُپر نیست؟ آنکه مردمانی گچینا را جست و یِرِاش کرت که حضرت رهبرا مجبورش کرت که بجنت به مردمانی رأی دپیتا و الا حضرت اماما هم گُوَشت که ما مردمانی گماشته ان. مروچی ما په جرأت توانان بگوشن که یرانِ جمهوری اسلامی جهانِ مُزورانی سرُگنانت و توانتهای په اولین گشت ریاست جمهوریِ دم و دستگاها شه گیر و بندا مردمانی رأی و مشاور و وکیل و مجلس و کابینه وا آزات کنت.
