گاهی چیزهایی باعث میشود که دل و دماغ آدم اعتصاب کند و بگذارد برود. بی دل و دماغ هم شرعاً نمیشود نفس کشید چه رسد به نوشتن وبلاگ. اما گاهی، نگاهی دستِ « دل و دماغ» آدم را میگیرد و میآورد و میگذارد کف دست آدم. نیش آدم باز میشود و هوس میکند نیش همه را باز ببیند.
آن صوفی صافی که حالی داد به ما، دسته گل زیر تقدیمش باد (شعرش پر دست انداز شد اما شما به صافی خودتان قبول بفرمایید)
Ba dorood be Shom polo
Agha jan, khosh Bargashtid, ya be ghole yanki ha very welcomeback!
Ma ke ta didim shoma bargashtin Nisheman Baz shod na khod Agah!