نی لبک وبلاگ صعود برهنه را می نویسد اما به نظر من خودش از وبلاگش معروفتر است.
خود او می گوید با تکيه بر تجربه‌ی ذهن حل المسايلی٬ بيشتر در صدد طرح سئوال و طرح مساله هست تا ارايه راه حل اما در بسیاری موارد چنان ماهرانه و شفاف مسائل را طرح می کند که راه حل‌ها هم خودی می‌نمایند. نی‌لبک راه حل را وظيفه‌ای محول بر خرد جمعی می‌داند و با طرح سوالات، انگار بر جاده‌ی صعب مشکلات و معضلات تاريخی ما که موجب ايستايی مان شده نورافکنی می‌کند. نی‌لبک برای آنکه نشانه گیری نور افکنی خود را بر نقاط، دقیقتر کند متوجه هست که باید به این خرد جمعی امکان حضور دهد برای همین معمولاً ستون نظرات او به قهوه خانه‌ای می‌ماند که بحثهای روشنفکری در آن همیشه برقرار می‌شود. به نظر او ما هنوز مساله مان را درست تشخيص نداده‌ايم برای همین می‌پرسد:
وقتی ما مشکلمان را نميدانيم آنگاه چه چيز را ميخواهيم حل کنيم؟ و بعد استدلال می‌کند:
اينکه هر کس به طور پراکنده مشکلی را به عنوان مرکز ثقل عقب ماندگی ما مطرح مي‌کند و بعد بلافاصله نسخه ای برای آن می پيچد و بعدش هم بلا اثر بودن نسخه‌اش را در می يابد، به حل مشکل نخواهد انجاميد. ذهن شفاهی و غير متکی بر اطلاعات دقيق و موثق ما، همچنان عاجز و راکد خواهد ماند.
نی لبک از پیشکسوتان وبلاگشهر محسوب می‌شود. او در صعود برهنه همان محتوایی را که قبلاً دروبلاگهایی به نام «زن در جاده اي بي انتها» و«انسان» و… داشته دنبال می‌کند. نی‌لبک معتقد است بقیه در شهرگان دات کام
