موقعی که خلبان برای نشستن روی باند فرودگاه زاهدان اعلام کرد کمربندها راببندیم من تازه داشتم توی توالت کمربندم را باز می‌کردم. تا توقف کامل هواپیما توانستم وضو گرفته دو رکعت نماز شکر بخوانم که هواپیمای ما مثل هواپیمای خبرنگاران سقوط نکرد. در این لحظه استاندار و نماینده آقا آمدند داخل. خوش و بشی کردیم. گفتند بهتر است کمی صبر کنیم چون اشرار دور و بر فرودگاه دیده شده‌اند. از فرصت استفاده کرده خلاصه‌ی سفر نیویورک و عربستان را تعریف کردم. برایم جالب بود که قبلاً شنیده بودند. وضعیت که سبز شد بیرون آمدیم. روی صحن فرودگاه بر و بچه های بلوچ را دیدم که داشتند شرارت می‌کردند به استاندار گفتم:
این چه وضعیت سبزی است که هنوز دارند در هوا دست تکان می‌دهند؟
استاندار گفت:
این سنی‌ها صلواتی ملواتی نیستند. ابراز احساساتشان همینطوری ایلیاتی است.
بعد بنا شد بروم استادیوم برای مردم سخنرانی کنم. یکی از محافظان گزارش داد که استادیوم را شاه ملعون ساخته و قبلاً حتی اسمش آریامهر بوده. در جا اعلام کردم جلسه را به استادیم دیگری منتقل کنند. استاندار توی گوشم گفت: استادیوم دیگری از کجا بیاوریم؟
در حالیکه به آن پدر و پسر فحش می‌دادم به همان استادیوم رفته طبق برنامه مقدارمتنابهی سخنرانی و کمی بد و بیراه نثار اسرائیل کردم. روز بعد که بنا بود به چاه‌بهار بروم. گقتند اشرار از دور بر فرودگاه رفته‌اند آنجا. گفتم الاحتیاط شرط‌الایمان. آزمایشی چند تا محافظ را فرستادم و برای اینکه بلوچها در دولت من پستی داشته باشد راننده را بلوچ انتخاب کردم اما با کمال تأسف اشرار «محافظِ من» و «پست بلوچها» را به شهادت رساندند و باعث شدند که «محافظِ من» شهید و آن «پستِ بلوچها» هدر برود.
موقعی که با هواپیما از فراز سیستان و بلوچستان به تهران بر می‌گشتم با اندوه به جسد محافظ خیره شده این تلگراف را برای استاندار سیستان و بلوچستان مخابره کردم:
به مردم استان بگو بیخود سفره پهن نکنند که از پول نفت خبری نیست. همان استادیوم آریامهر برای هفت پشتشان کافی است.
