چون در بسیاری از موارد ما نظری نداریم که بدهیم. در برخی موارد هم می دانیم که برای نظر ما کسی تره هم خورد نمی کند. یکی دیگر از دلایلی که ما نظر نمی دهیم این است که می ترسیم توی دهان نظر ما بزنند و خودشان برای ما نظر تعیین کنند. اینجانب شخصاً از نظر، خاطره ی خوشی ندارم. زمانی که دوران خوش کودکی بود ما همیشه ذوق کرده و بلافاصله هر نظری را که به نظرمان می رسید می گذاشتیم کف دست اطرافیان تا اینکه به ما گفتند ما نباید خودمان را نخود هر آشی بکنیم. زمانیکه پای ما به مدرسه باز شد ما با احتیاط چند نظر خود را در میان گذاشتیم اما معلم ما گفت خوب شد ما حرف زدیم چون ایشان فکر می کرد ما گنگ تشریف داریم! با این مسخره نظردهی ما به طور کلی کور شد تا رسیدیم به دبیرستان در دبیرستان که نظرمان را گفتیم دبیرمان بسیار عصبانی شد و پرسید مگر کسی نظر ما را پرسیده بود؟ و چون جوابی برای سئوالش نداشتم نزدیک بود اخراج بشویم. در دانشگاه که نظرمان را گفتیم اداره اطلاعات ما را احضار کرد و پدرمان پدرش در آمد تا پسرش را از چنگ آنها درآورد. از آن موقع به بعد فقط ما یک بار سر کار نظرمان را گفتیم که بلافاصله رئیس ما گفت وقتی دو مهندس حرف می زنند یک عمله نباید برای بیلش بپرسد!
حالا که توی وبلاگشهر می شود آزادانه نظر داد، ما کلی نظر داریم اما به «نظر ندادن» عادت کرده ایم!
حالا که توی وبلاگشهر می شود آزادانه نظر داد، ما کلی نظر داریم اما به «نظر ندادن» عادت کرده ایم!
