آموزش و پرورش استان اصفهان ثبت نام از دانش آموزان افعانستانی را ممنوع کرده است. سرگردانیِ هیفده هزار دانش آموز افغانستانی مرا یاد سیبل هدینگام انداخت. روستایی است در انگلیس نزدیک آکسفورد که تمام ساکنینش با منطق ما کافر بودند. موقع باز شدن مدارس بود. وضعیت پاسپورت و ویزایمان درست که نبود هیچ، خیلی هم قاچاقی زندگی می کردیم. باز شدن مدارس و هدر رفتن وقت بچه ها وادارم کرد جرأت کنم و برای گرفتن اطلاعات تا مدرسه بروم.
رییس مدرسه اول سه تا صندلی برای بچه ها گذاشت و از یک ظرف شیشه ای به آنها شکلات تعارف کرد. بعد با من دست داد و خودش را معرفی کرد و بدون آنکه منتظر بماند نشست پشت میز و رو کرد به بچه ها و گفت: اول اسم کدام خوشگل را بنویسم؟
اسامی را از کج و معوجترینشان شروع کردم تا رسیدم به آخری.
پرسید: کارنامه ی سال قبلشان را داری؟
گفتم: با عرض معذرت…
گفت: اشکالی ندارد. سوادشان را می سنجیم و توی کلاس مناسب می گذاریمشان.
گفتم: نه جناب! ما اصلاً اقامتمان زیر سئوال است!
از بالای عینک نگاهِ کافریِ تعجب زده ای کرد و گفت: آن قضایا مربوط می شود به شما و اداره ی گذرنامه. از نظر من وقتی مدارس باز هستند و کودکان در سن مدرسه باید سر کلاس درس باشند نه در خانه.
وقتی برمی گشتم با خودم گفتم: عجب کافرِ انسانی! حیف که مسلمان نمی شود.
آموزش و پرورش
June - 12 - 2004
