اول خبر مرگ دکتر رحمانی و کمی بعد خبر مرگ محمد اشرف سربازی دلم را می فشارد . می خو اهم از کنار هر دو خبر بگذرم .به صفحه ی کامپیوتر خیره ام به دکمه های کیبورد نگاه می کنم .محمد اشرف سربازی جلوی چشمانم ظاهر می شود که در هتل سراوان کراچی پاکستان به عنوان رسپشن کار می کند . من با دکتر رحمانی که از لندن برای جراحی بلوچی از افغانستان به کراچی آ مده در همان هتل هم اتاقم . دل پری دارد . از پله ها که پایین می آییم چشمش به محمد اشرف سربازی می افتد . می ایستد .آه می کشد . دستش را به اشاره به طرف او دراز می کند و می گوید : بفرما این هم شاهد . مملکت بی قدر ، مسئو لان بی لیاقت و معیار های غلط سنجش اورا به رسپشنی این جا گمارده .
همان جا در همان هتل دم را غنیمت می شمریم ، یک استکان معرفت و ساعت ها حرف از ادبیات . از تاریخ . از گذشته های دور بلوچ و بلوچستان ، تا امروزیترین درد های این قوم …
من و دکتر رحمانی طرح مشترکی داریم که ناکام می ماند . او پس از معالجه ی مریضش به لندن می رود و من به نا کجا آباد .ومحمد اشرف سربازی استاد با ابهت و مؤدبی است که در هتلی در پاکستان جا می ماند تا با حقوقی بخور و نمیر رسپشن گمنامی باشد برای مسافرانی نا آشنا .
نه دستم به کیبورد نمی رود . اشک را نمی شود نوشت . آه که من چقدر دلتنگم .
آه، دلتنگم
February - 6 - 2004
