مریخی نازنین !.در کره ماکشور های فراوانی وجود دارد که یکی از آن ها ایران است . هفته ی گذشته در یکی از شهر های ایران زلزله آمد .زلزله که می آید زمین تکان می خورد . زمین اسم کره ماست . جای بی تکانی نیست . هم تکان می خورد . هم تکانش می دهند . این بار طوری لرزید که خانه ها ریختند . خانه جایی است که ما انسان ها برای زیستن می سازیم . اما خانه های این شهر حرفه ای نبود . دیوار کوتاه و سقف نا امن را دولت ها باید چاره کنند .
دولت مجموعه ای است که برای همه ی شئونات یک مملکت برنامه ریزی می کند . برنامه ریزی را مشکل است برای تو توضیح بدهم ولی همینقدر بگویم ، کجا هستیم و کجا باید باشیم و چطور به آنجا برسیم را رتق و فتق می کند . دولت ها را مردم روی کار می آورند . اما آن ها مداح رژیم می شوند . برای آن که بدانی رژیم چیست باید بگویم که ده تا ، بیست تا ، صدتا ، هزارتا آدم قدرت می افتد دستشان . بعد از آن می شوند همه کاره . مردم می شوند چشم به دست آن ها .
خیلی جا ها رژیم با مردم روی همین کره می ماند . توی کشور ما رژیم خودش را گره زده به آسمان مردم مانده اند روی زمین . رژیم هایی که با مردم روی همین کره می مانند ، می گویند به ما چه که زمین از عمل ما می لرزد یا از خشم خدا . کار ما محکم و سبک ساختن خانه هاست . که اگر زمین لرزید سرمان نشکند .
اما رژیم های آسمانی می گویند دنیا محل گذر است . باید از غضب آسمان بترسید .
و هر گاه زمین می لرزد ، همین رژیم ها از آسمان دست گدایی به طرف رژیم های زمینی دراز می کنند و بدون شرم چک صد و پنجاه هزار دلاری افغانستان را هم می پذیرند .
“شرم” و ماجرای افغانستان را نمی دانم چطور برایت تشریح کنم . باشد طلبت .
قربانت یک خاکی .
نامه ای به یک مریخی
January - 2 - 2004
